0,00 zł

[rycina, 1835-36] POLOGNE. Palais des Lieutenans des Rois a Warsowie [Pałac Prezydencki, dawniej Namiestnikowski w Warszawie]

Aktualnie brak na półce
DOSTĘPNY: 0 egz.


ZOBACZ KATALOGI, DO KTÓRYCH NALEŻY TA POZYCJA


WYDANIE


Paris 1835-36

staloryt z akwafortą na karcie 18 x 27 cm.

passepartout 29,5 x 34 cm.

KOMENTARZ


Widok Pałacu Prezydenckiego (dawniej Namiestnikowskiego) oraz fragmentu Kościoła pokarmelickiego w Warszawie z dzieła L. Chodźki "La Pologne...".
Pierwotnie był to barokowy pałac w stylu rezydencji genueńskich, z pierwszym w Warszawie ogrodem typu włoskiego, schodzącym aż do rzeki Wisły (biegnącej w tamtych czasach u podnóża skarpy), przy którym znajdowała się przystań dla statków. Projektantem pałacu był Constantino Tencalla ? ówczesny nadworny architekt króla Władysława IV, autor m.in. kolumny Zygmunta. Budowę rozpoczął w 1643 hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski, z przeznaczeniem na swoją warszawską rezydencję (jego główną siedzibą były Brody). Zmarł jednak w 1646, a prace dokończył jego syn, Aleksander. Po śmierci Aleksandra, jego syn, Stanisław, sprzedał pałac w 1659 hetmanowi polnemu i marszałkowi wielkiemu koronnemu Jerzemu Sebastianowi Lubomirskiemu. Jednak już w 1674, pałac przeszedł w ręce Radziwiłłów z linii nieświeskiej. Za Radziwiłłów pałac był częstym miejscem zgromadzeń publicznych, uczt i balów. Jednym z bardziej znanych właścicieli pałacu był książę Karol Stanisław II Radziwiłł zwany Panie Kochanku, który jednak poróżniony z Czartoryskimi i królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, przestał bywać w stolicy, a budynek w latach 1768-1778 został wynajęty Franciszkowi Ryxowi i zaadaptowany na teatr, w którym specjalną lożę miał także król. Od 1773 w pałacu odbywały się posiedzenia delegacji, która została wyłoniona przez Sejm Rozbiorowy dla przygotowania wspólnie z przedstawicielami 3 mocarstw traktatów I rozbioru Polski. M.in. właśnie w tym budynku w 1778 odbyła się premiera pierwszej polskiej opery "Nędza uszczęśliwiona", skomponowanej przez Macieja Kamińskiego. W tym samym roku Radziwiłł pogodzony z Czartoryskimi wrócił do Warszawy, jednak budynek musiał niemal siłą przejmować z powrotem od artystów. W czasie Sejmu Czteroletniego, w latach 1791-1792 pałac był siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. Pałac pozostawał rezydencją Radziwiłłów do 1818, kiedy to został kupiony przez rząd Królestwa Kongresowego z przeznaczeniem na siedzibę namiestnika. Został wtedy gruntownie przebudowany w stylu klasycystycznym, a boczne, niskie skrzydła zostały dociągnięte do linii ulicy. Praktycznie tylko parter pozostał nienaruszony z powodu masywnych sklepień. Reszta korpusu została przebudowana, z zupełnie nową elewacją w porządku korynckim. Autorem przebudowy był Chrystian Piotr Aigner. Od tej pory pałac zwany jest Pałacem Namiestnikowskim, pomimo tego, że był siedzibą tylko jednego namiestnika, gen. Józefa Zajączka, do jego śmierci w 1826. Później, w czasach zaborów spełniał różne role. W 1821 r. od strony ulicy dostawiono, istniejące do dzisiaj, kamienne lwy ? dzieło Camillo Laudiniego. Jego architektura zachowana jest do dzisiaj, pomimo tego, że główny korpus praktycznie całkowicie spłonął w wyniku pożaru w 1852. Odbudowany został w 1856. 1899-1901 z prawej strony pałacu wyburzono Pałac Tarnowskich i w jego miejscu postawiono, przylegający do Pałacu Namiestnikowskiego, gmach luksusowego hotelu Bristol. W okresie rozbiorów, po śmierci gen. Zajączka pałac był wykorzystywany do rozmaitych celów. W okresie powstania listopadowego mieszkał w nim dyktator powstania gen. Józef Chłopicki oraz rezydował Rząd Narodowy. W 1856 w świeżo odbudowanym gmachu urządzono dla cara Aleksandra II wielki bal. W 1879 w jego największej sali ? sali kolumnowej ? wystawiono po raz pierwszy w Warszawie obraz Matejki "Bitwa pod Grunwaldem". Po odzyskaniu niepodległości w 1918 pałac został odnowiony i stał się oficjalną siedzibą premiera i rządu. Boczne skrzydła zajmowało Prezydium Rady Ministrów, zaś gmach główny wykorzystywany był do celów reprezentacyjnych. Okres II wojny światowej pałac przetrwał wyjątkowo bez większych uszkodzeń, aczkolwiek jego wnętrza zostały przez Niemców przebudowane na centralną niemiecką placówkę społeczno-kulturalną wraz z luksusowym hotelem i kasynem, nazwaną "Deutsches Haus". W 1944 w sali kolumnowej pałacu władze niemieckie wystawiły ciało kata Warszawy Franza Kutschery, straconego z wyroku Polskiego Państwa Podziemnego. Tu odbył się tzw. ślub junkierski - zaślubiny martwego Kutschery z norweską narzeczoną. Po wojnie pałac został poddany remontowi i przebudowie, którą prowadzili Antoni Brusche i Antoni Jawornicki. Budynek służył Radzie Ministrów aż do jej przeniesienia do gmachu w Alejach Ujazdowskich. Później spełniał rolę reprezentacyjną, wykorzystywany do różnego rodzaju oficjalnych spotkań, szczególnie o charakterze uroczystym, np. wręczano tu nominacje profesorskie, urządzano noworoczne bale będące spotkaniem władzy z artystami itp. To właśnie w Pałacu Namiestnikowskim podpisano w 1955 Układ Warszawski, w 1970 układ o normalizacji stosunków PRL z RFN, natomiast w 1989 toczyły się w nim obrady Okrągłego Stołu. W roku 1990 rozpoczął się gruntowny remont pałacu z przeznaczeniem na siedzibę Prezydenta RP i jego kancelarii. Od tego czasu pałac posiada oficjalną nazwę ? Pałac Prezydencki.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca (Kościół karmelitów bosych, kościół pokarmelicki, kościół seminaryjny) ? kościół znajdujący się w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 52/54, była prokatedra Archidiecezji warszawskiej w latach 1944-1956. Obecnie pełni funkcję kościoła Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Zbudowany w latach 1661?1681 na planie krzyża z dwiema bocznymi nawami w stylu barokowym wg projektu Isidoro Affaita starszego dla karmelitów bosych. W latach 1762?1780 fasada przebudowana wg projektu Efraima Szregera w stylu klasycyzmu. To pierwsza, kamienna fasada w stylu klasycyzmu w Rzeczypospolitej.

Leonard Borejko Chodźko herbu Kościesza (ur. 1800 w Oborku w powiecie oszmiańskim ? zm. 12 marca 1871 w Poitiers) ? polski historyk, geograf, kartograf, archiwista, wydawca i działacz emigracyjny. Był synem Ludwika, uczestnika insurekcji kościuszkowskiej i Walerii z Dederków. Kształcił się w Mołodecznie, gdzie zaprzyjaźnił się z Tomaszem Zanem. W latach 1816-1817 uczęszczał na wydział prawny Uniwersytetu Wileńskiego. Należał do Filaretów. Poznał wówczas Adama Mickiewicza. W 1819 został osobistym sekretarzem ks. Michała Kleofasa Ogińskiego, z którym w 1822 na zawsze opuścił Litwę. Po czteroletnim pobycie w Niemczech, Włoszech, Belgii, Holandii i Anglii osiadł na stałe w Paryżu w 1826. Był jednym z animatorów życia politycznego Wielkiej Emigracji po powstaniu listopadowym. Jeszcze przed jego wybuchem zorganizował 12 lutego 1830 wielką manifestację w Paryżu, w rocznicę urodzin Tadeusza Kościuszki z udziałem Marie Josepha de La Fayette i Wiktora Hugo. W czasie rewolucji lipcowej jako kapitan gwardii narodowej został adiutantem gen. La Fayette. Ranny w nogę, zmuszony był wycofać się z działalności politycznej. Był członkiem kierowanego przez Joachima Lelewela Komitetu Narodowego Polskiego. Jako jeden z wtajemniczonych w sprzysiężenie Zemsta Ludu, w 1833 przygotowywał zbrojną wyprawę płk Józefa Zaliwskiego do Królestwa Polskiego. Prześladowany przez ambasadę Rosji w Paryżu, został zmuszony przez ulegające jej presji władze francuskie do wyjazdu ze stolicy Francji i udał się do Wielkiej Brytanii. W 1834 powrócił do Paryża, poświęcając się pracy naukowej. Jak sam napisał w liście do Adama Mickiewicza dążeniem i celem jego życia stało się odświeżyć przeszłość a bronić teraźniejszość polską przed światem. Napisał i wydał drukiem setki swoich prac historycznych, geograficznych i statystycznych, przeważnie w języku francuskim. Sam opracował, sporządził pomiary kartograficzne dziesiątków map historycznych i geograficznych. Zajął się także działalnością edytorską, opracowując i wydając ważne pozycje literatury polskiej. Oprócz tego publikował hasła swojego autorstwa w encyklopediach, słownikach i dziennikach francuskich i brytyjskich. W Grand dictionnaire universel opublikował ponad 300 haseł o sławnych Polakach. Inspirował także prasę francuską, niejednokrotnie jego wyjaśnienia stanowiły dla niej jedyne źródło wiedzy o Polsce. Wydał liczne mapy swojego autorstwa: m.in. mapę siedmiu rozbiorów Polski, mapę statystyczną dróg w Polsce, liczne mapy Rosji i krajów położonych nad Morzem Bałtyckim i Morzem Czarnym. Jako wybitny kolekcjoner, zbierał wydawane przez emigrantów książki, broszury, manifesty, druki ulotne. Zachował dla potomności korespondencję działaczy emigracyjnych. Pozostawił po sobie bezprecedensowe dzieło w historii polskiej archiwistyki ? kopie dokumentów do historii Polski w latach 1657-1863, liczące 125 tomów. Później zbiory te stały się podwalinami kolekcji Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu.

Wszelkie prawa zastrzezone. Antykwariat Galeria Atticus - Juliusz Klosinsk