0,00 zł

[rycina, ok. 1836] Environs de Warsovie - Le Chateau de Wilanow (Villa-nova) [Warszawa. Pałac w Wilanowie]

Aktualnie brak na półce


ZOBACZ KATALOGI, DO KTÓRYCH NALEŻY TA POZYCJA


WYDANIE


Paris 1835-36

Au Bureau Central

Imprimerie de Leclere

staloryt na karcie 18 x 27 cm.

passepartout 28 x 35 cm.

KOMENTARZ


Rycina pochodzi z dzieła Leonarda Chodźko "La Pologne historique...". Sygn. na płycie Rouargue fecit.

Historia pałacu w Wilanowie zaczyna się w 1677 r., kiedy to wioska zwana jeszcze Milanów stała się własnością Jana III Sobieskiego. Wkrótce nazwę zmieniono na Villa Nova, w nawiązaniu do tradycji antycznych, a potem spolszczono ją na Wilanów. Początkowo zbudowana w tym miejscu rezydencja była niewielka, gdyż Augustyn Locci, nadworny architekt króla, otrzymał za zadanie wzniesienie jedynie parterowego dworu o układzie typowym dla zabudowy Rzeczpospolitej. Jednakże sukcesy militarne i wzrost znaczenia monarchy w następnych latach wpłynęły na znaczne poszerzenie pierwotnego projektu. W miejscu pierwszego dworu powstał pałac Jana III Sobieskiego, w kolejnym etapie wybudowano piętro, potem jadalnię (2. piętro) i wieże połączone z pałacem galeriami. Wielka rozbudowa prowadzona była w latach 1677-1696. Po jej zakończeniu budowla połączyła w sobie elementy dworu szlacheckiego, włoskiej willi ogrodowej i francuskiego pałacu w stylu Ludwika XIV. Za Jana III Sobieskiego rozpoczęto także budowę oficyn, ale zostały one ukończone dopiero przez Elżbietę Helenę Sieniawską. Po śmierci króla Pałac stał się własnością jego synów, natomiast w 1720 roku mocno podupadłą rezydencję nabyła jedna z najbogatszych kobiet w ówczesnej Polsce ? Elżbieta Sieniawska. Przez 9 kolejnych lat kontynuowała prace budowlane rozpoczęte przez Sobieskiego. Wtedy właśnie powstały boczne skrzydła, której to inwestycji król nie zdążył już zrealizować. Po śmierci Sieniawskiej właścicielką Wilanowa została jej córka Maria Zofia Denhoffowa, po mężu Czartoryska. W 1730 roku Pałac na trzy lata znalazł się w rękach króla Augusta II Mocnego, który dokonał w rezydencji wielu zmian, szczególnie jeżeli chodzi o wystrój wnętrz. Do pałacu sprowadził się w 1732 roku, ale mieszkał tu tylko rok, gdyż w 1733 roku zmarł. W połowie XVIII wieku dobra wilanowskie odziedziczyła córka Czartoryskich, marszałkowa Izabela Lubomirska, za rządów której Wilanów znów zaczął błyszczeć dawnym blaskiem. W 69 lat później księżna marszałkowa przekazała Wilanów swojej córce i jej małżonkowi, Stanisławowi Kostce Potockiemu. To on właśnie w 1805 roku do północnej oficyny dobudował neogotycki budyneczek, gdzie umieścił jedno z pierwszych w Polsce ogólnodostępnych muzeów ? dziś nie ma po nim śladu, zostało rozebrane w połowie XIX wieku. Wówczas na tejże ścianie urządzono galerię popiersi oraz herbów właścicieli Wilanowa (oczywiście bez ostatnich właścicieli, czyli Potockich i Branickich). Rodzina Potockich z Wilanowem związana była aż do 1892 roku, kiedy to ostatnia z rodu Aleksandra zapisała włości swemu kuzynowi Ksaweremu Branickiemu. Ród Branickich zamieszkiwał w Wilanowie do roku 1945, kiedy to Pałac przejęty został przez Ministerstwo Kultury i Sztuki. Pałac w Wilanowie należy on do tych nielicznych zabytków w Warszawie, które w niezmienionej postaci przetrwały okres II wojny światowej.

Wszelkie prawa zastrzezone. Antykwariat Galeria Atticus - Juliusz Klosinsk